2- تعیین رنگ پرچم کشور ایران (1286 ش)
دِرَفْشْ، بیرَق، عَلَم، لَواء یا رایت به معنی پرچم از دیرباز مورد استفاده بود و از آن به عنوان علامت حکمران و فرمانده لشکر استفاده می‌شد.
اندازه و رنگ بیرق‌ها از دوران کهن تفاوت‌های متعددی داشته ولی گزینش رنگ‌های سه گانه سبز، سفید و قرمز را مربوط به دوران ناصرالدین شاه دانسته‌اند.
در مشروطیت این سه رنگ تثبیت شد و از این پرچم برای ساختمان‌های دولتی، قلعه‌ها، بنادر و.
.
.
استفاده می‌کردند.
با تدوین قانون اساسی مشروطه، رنگ پرچم معین شد و بر اساس اصل پنجم متمم این قانون، سبز به عنوان نشان اسلام و مذهب شیعه و نیز خرّمی کشور؛ سفید نشان صلح و قرمز نشان مشروطیت و آمادگی ملت برای دفاع از استقلال و آزادی به قیمت ریخته شدن خون خود، به کار رفت.
ابعاد و شکل دقیق پرچم در سال1336ش دوباره تعیین شد و تا انقلاب اسلامی ایران بدون تغییر با همان شیر و خورشید و گاهی با تاج پهلوی باقی ماند.
پس از انقلاب، نشانِ پرچم به طرحی شبیه به واژه "اللَّه" تبدیل شد که مانند لاله سرخی است که از خونِ شهیدان انقلاب سربرآورده و چهار قسمت آن شبیه هلال و جزء قائم میانی، یادآور شمشیر و به نشانه ایستادگی ملت ایران است و مجموعاً کلمه توحید(لااله الا اللَّه) را تشکیل می‌دهد.
همچنین عبارت "اللَّه اکبر" 22 بار در حاشیه پائین نوارِ سبز و حاشیه بالای نوار قرمز که نشانه و نماد 22 بهمن 1357، روز پیروزی انقلاب اسلامی است، تکرار شده است.